Τι είναι η τεχνική PennHIP ?

Η PennHIP είναι μια πολύπλευρη μέθοδος ακτινογραφικού ελέγχου για την αξιολόγηση της άρθρωσης του ισχίου. Η τεχνική αξιολογεί την ποιότητα του ισχίου του σκύλου και μετρά ποσοτικά την χαλαρότητα της άρθρωσης. Επιπλέον, η μέθοδος αξιολόγησης PennHIP είναι πιο ακριβής από αυτή της OFA στην ικανότητά να προβλέπει την έναρξη της οστεοαρθρίτιδας (ΟΑ).

Η οστεοαρθρίτιδα, επίσης γνωστή ως εκφυλιστική νόσος των αρθρώσεων (DJD), είναι επακόλουθο χαρακτηριστικό της δυσπλασίας του ισχίου. Προκαλεί πόνο και αναπηρία σε σκύλους που την έχουν. Η PennHIP είναι κάτι περισσότερο από μια ακτινογραφική τεχνική. Είναι επιπλέον ένα δίκτυο κτηνιάτρων εκπαιδευμένων να εκτελούν σωστά τη μεθοδολογία. Ακομή, είναι μια μεγάλη επιστημονική βάση δεδομένων που φιλοξενεί τα αποτελέσματα των ακτινολογικών ελέγχων. Οι ακτινογραφίες γίνονται από πιστοποιημένα μέλη της PennHIP σε όλο τον κόσμο. Οι εικόνες αποστέλλονται στο κέντρο ανάλυσης PennHIP για αξιολόγηση. Η Κτηνιατρική Μονάδα Υγείας πρωτοπορεί και πάλι καθώς είναι η μοναδική πιστοποιημένη κλινική στην Ελλάδα με τον Dr Μιλτιάδη Μαρκου να είναι ο πρώτος και μοναδικός Certified PennHIP veterinarian στην Ελλάδα (03/2021).

 Τα δεδομένα των εξετάσεων αποθηκεύονται στη βάση δεδομένων, η οποία παρακολουθείται συνεχώς και επεκτείνεται. Καθώς διατίθενται περισσότερες πληροφορίες, το εργαστήριο της PennHIP είναι σε θέση να δώσει ακριβέστερες απαντήσεις. Αυτές αφορούν την αιτιολογία, την πρόβλεψη και τη γενετική βάση της δυσπλασίας του ισχίου. Τα νέα ευρήματα δημοσιεύονται σε επιστημονικά περιοδικά. Οι δημοσιευμένες πληροφορίες διαδίδονται σε όλα τα μέλη της PennHIP και κοινοποιούνται επίσης σε ενδιαφερόμενους συλλόγους φυλών σκύλου. 

Η PennHIP με μια ματιά

Η μέθοδος PennHIP είναι ο πιό αξιόπιστος τρόπος αξιολόγησης, μέτρησης και ερμηνείας της χαλάρωσης των αρθρώσεων του ισχίου. Αποτελείται από τρεις ξεχωριστές ειδικές ακτινογραφίες. Μετά την ολοκλήρωσή τους εκτιμάται η παρουσία ΟΑ από την τυπική προβολή ισχίου με τα ισχία σε έκταση (view 1). Στην συνέχεια γίνεται αξιολογηση της άρθρωσης του ισχίου από την προβολή συμπίεσης (view 2). Τέλος, γίνονται ακριβείς μετρήσεις της χαλαρότητας των αρθρώσεων του ισχίου από την λήψη με την χρήση του είδικού διαστολέα (view 3).

Λιγα λόγια για την ιστορία πίσω απο την Pennhip 

Το 1983, ο Δρ Gail Smith, καθηγητής στη Σχολή Κτηνιατρικής του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας, συνέλαβε και ανέπτυξε μια νέα επιστημονική μέθοδο για την έγκαιρη διάγνωση της δυσπλασίας του ισχίου. Η έρευνα που διεξήχθη στο εργαστήριό του απέδειξε ότι η νέα διαγνωστική μέθοδος ήταν ικανή να εκτιμήσει την ευαισθησία για δυσπλασία ισχίου σε σκύλους ηλικίας από δεκαέξι εβδομάδων. Το 2013 η PennHIP από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας δώθηκε στην ANTECH Diagnostics, Inc., του Λος Άντζελες, Καλιφόρνια. 

Πίσω από την έρευνα της PennHIP

Η PennHIP δημοσίευτηκε σε περισσότερα από 40 περιοδικά τα τελευταία 25 χρόνια. Μπορεί η δημοσιευμένη βιβλιογραφία περιέχει τις απαντήσεις στα περισσότερα ερωτήματα όμως τα αρθρα είναι δύσκολο να γίνουν κατανοητά για τους αναγνώστες. Μερικά από τα σημαντικά χαρακτηριστικά της μεθόδου PennHIP περιλαμβάνονται παρακάτω με μια σύντομη περίληψη της διαθέσιμης βιβλιογραφίας.

1. Ο δείκτης απόσπασης (DI) όπως καθορίζεται από τη μέθοδο PennHIP είναι ο πιο αξιόπιστος δείκτης μελλοντικής οστεοαρθρίτιδας ισχίου.

Σε μια μελέτη που συγκρίνει παράγοντες όπως η ηλικία, η φυλή, το βάρος, το φύλο, ο δείκτης απόσπασης της προσοχής και η γωνία Norberg (μια άλλη μέθοδος μέτρησης της χαλάρωσης του ισχίου με βάση τη συμβατική ακτινογραφία τύπου OFA), διαπιστώθηκε ότι ο δείκτης απόσπασης είχε τον υψηλότερο συσχετισμό (προγνωστική ισχύ) με την μελλοντική ανάπτυξη οστεοαρθρίτιδας ανεξαρτήτως ηλικίας κατά τη στιγμή της αξιολόγησης της PennHIP.

(Smith GK, Popovitch CA, Gregor TP. Αξιολόγηση παραγόντων κινδύνου για εκφυλιστική νόσο των αρθρώσεων που σχετίζεται με δυσπλασία σε σκύλους, J Am Vet Med Assoc, 1995; 206: 642-647.)

2. Ο δείκτης απόσπασης δεν αλλάζει σημαντικά με την πάροδο του χρόνου.

Μια μελέτη σε σκύλους μεγάλων φυλών έδειξε ότι ο δείκτης απόσπασης παρέμεινε ο ίδιος με την πάροδο του χρόνου (εντός αποδεκτών στατιστικών ορίων) και ήταν πολύ πιο αξιόπιστος με την πάροδο του χρόνου από άλλες μεθόδους όπως η γωνία Norberg και η μέθοδος βαθμολόγησης OFA.

(Smith GK, Gregor TP, Rhodes WH και Biery D. Αξιολόγηση αρθρώσεων από ακτινογραφία μέτρησης δείκτη απόσπασης ισχίου μέ διαστολέα και η σύγχρονη και προοπτική της συσχέτιση με χαλαρότητα, υποκειμενική βαθμολογία και ενδείξεις εκφυλιστικής νόσου στις αρθρώσεις από συμβατική ακτινογραφία εκτεταμένων ισχίων, Am J Vet Res, 1993; 54: 1021-1042.) 

3. Η διατήρηση του σκύλου σας σε χαμηλό βάρος καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής καθυστερεί την εμφάνιση οστεοαρθρίτιδας ισχίου που σχετίζεται με δυσπλασία ισχίου.

Η περιορισμένη σίτιση για τη διατήρηση περιορισμένου βάρους σε σκύλους, καθυστέρησε ή εμπόδισε την ανάπτυξη ακτινογραφικών σημείων οστεοαρθρίτιδας αρθρώσεων ισχίου σε μια ομάδα 48 Λαμπραντόρ Retrievers που ερευνήθηκε καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Αυτή η διατήρηση περιορισμού της διατροφής κατά 25% καθυστέρησε την έναρξη και μείωσε τη σοβαρότητα της οστεοαρθρίτιδας των αρθρώσεων του ισχίου, επηρεάζοντας έτσι τόσο τη διάρκεια όσο και την ποιότητα ζωής. Η ίδια μελέτη έδειξε επίσης ότι η οστεοαρθρίτιδα του ισχίου μπορεί να αναπτυχθεί ανά πάσα στιγμή καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής του σκύλου.

(Smith GK, Paster ER, Powers MY, Lawler DF, Biery DN, Shofer FS, McKelvie PJ, Kealy RD. Δια βίου περιορισμός διατροφής με σκοπό το χαμηλό βάρος και ακτινογραφικές ενδείξεις οστεοαρθρίτιδας στις αρθρώσεις ισχίου των σκύλων. J Am Vet Med Assoc. 2006 Σεπ 1 229 (5); 690-3.)

4. Η μέθοδος PennHIP μπορεί να εκτελεστεί αξιόπιστα σε σκύλο ηλικίας έως 16 εβδομάδων.

Η PennHIP έχει μελετήθεί για την αποτελεσματικότητα της μεθόδου από την ηλικία των οκτώ εβδομάδων έως και τριών ετών. Προς το παρόν, συνιστάται να μην αξιολογούνται τα σκυλιά πριν από την ηλικία των 16 εβδομάδων και να ενθαρρύνεται η επανάληψη της ακτινογραφίας σε ηλικία 6 μηνών ή 1 έτους. 

(Smith GK, Gregor TP, Rhodes WH και Biery DN. Χαλαρότητα των αρθρώσεων από την ακτινογραφία μέτρησης του δείκτη απόσπασης και η σύγχρονη συσχέτιση με τη χαλαρότητα, την υποκειμενική βαθμολογία και τα στοιχεία εκφυλιστικής νόσου των αρθρώσεων από συμβατική ακτινογραφία εκτεταμένων ισχίων, Am J Vet Res, 1993; 54: 1021-1042. και Smith GK, Hill C, Gregor TP, Olsson K. Αξιοπιστία του δείκτη απόσπασης ισχίου σε Γερμανικούς ποιμενικούς δύο μηνών. J Am Vet Med Assoc, 1998; 212: 1560-1563.)

5. Το 80% των σκύλων που αξιολογήθηκαν ως «φυσιολογικά» από το OFA βρέθηκε να έχουν χαλαρότητα στο ισχίο με δοκιμές PennHIP και τελικώς κατέληξαν να αναπτύξουν οστεοαρθρίτιδα ισχίου στο μέλλον.

Οι σκύλοι που κρίνονται ως φυσιολογικοί από το OFA έχουν κλινικά σημαντική παθητική χαλαρότητα στις αρθρώσεις του ισχίου, όπως διαπιστώνεται από τον δείκτη απόσπασης της τεχνικής PennHIP. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι ακτινογραφίες OFA υποτίμησαν την ευαισθησία στην οστεοαρθρίτιδα σε σκύλους. Η παρουσία αυτών των «ψευδο-φυσιολογικών» σκύλων στον πληθυσμό αναπαραγωγής πιθανώς επιβραδύνει την πρόοδο της μείωσης της νόσου της δυσπλασίας του ισχίου.

(Powers MY, Karbe GT, Gregor TP, McKelvie PJ, Culp WT, Fordyce HH, Smith GK. Αξιολόγηση της σχέσης μεταξύ των αποτελεσμάτων των αρθρώσεων του ισχίου του Ορθοπεδικού Ιδρύματος για τα ζώα και των τιμών του δείκτη απόσπασης ισχίου PennHIP σε σκύλους. J Am Vet Med Assoc 2010; 237: 532-541.)

6. PennHIP Biomechanics: 

Πολυάριθμες δοκιμές καθόρισαν τη βέλτιστη θέση του ασθενούς για τη μέτρηση της μέγιστης χαλάρωσης του ισχίου. Η χαλάρωση του ισχίου βρέθηκε να είναι μέγιστη με τα οπίσθια πόδια που διατηρούνται σε θέση που φέρει βάρος όπως χρησιμοποιείται στη μέθοδο PennHIP. Αντίθετα, η χαλάρωση του ισχίου είναι επικαλυμμένη στη συμβατική θέση με έκταση του ισχίου (OFA).

(Smith GK, Biery DN και Gregor TP. Νέες έννοιες της  σταθερότητας των αρθρώσεων και ανάπτυξη μιας κλινικής μεθόδου ακτινογραφικού στρες για τον ποσοτικό προσδιορισμό της χαλάρωσης των αρθρώσεων του ισχίου στον σκύλο, J Am Vet Med Assoc 1990, 196: 59-70.)

7. Το PennHIP συνεχίζει να ερευνά έμφυτες διαφορές μεταξύ φυλών.

Οι φυλές με τα πιο σφιχτά ισχία όπως μετράται μέσω DI έχουν τη χαμηλότερη ευαισθησία στην εμφάνιση οστεοαρθρίτιδας ισχίου. Σε καθεμία από τις 8 φυλές (αμερικανικό μπουλντόγκ, Bernese Mountain Dog, German Shepherd dog, Golden Retriever, Labrador Retriever, Newfoundland, Rottweiler και Standard Poodle) όσο πιο χαλαρά είναι τα ισχία, τόσο μεγαλύτερος είναι ο δείκτης απόσπασης DI και τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα εμφάνισης οστεοαρθρίτιδας ισχίου.

(Runge JJ, Kelly SP, Gregor TP, Kotwal S, Smith GK. Ο δείκτης απόσπασης  ως παράγοντας κινδύνου για οστεοαρθρίτιδα που σχετίζεται με δυσπλασία ισχίου σε τέσσερις μεγάλες φυλές σκύλων. Journal of Small Animal Practice 2010; 51: 264-269. και  Smith GK, Mayhew PD, Kapatkin AS, Shofer FS, Gregor TP. Αξιολόγηση παραγόντων κινδύνου για εκφυλιστικές αλλοιώσεις των αρθρώσεων που σχετίζονται με δυσπλασία ισχίου σκύλου σε  Γερμανικούς Ποιμενικούς, Γκολντεν Ριτριβερ, Λαμπραντόρ και Rottweiler J Am Vet Med Assoc, 2001; 219: 1719-1724.)

8.  Σε αντίθεση με τη δημοφιλή λανθασμένη πεποίθηση, ο οίστρος δεν έχει καμία συνέπεια στη βαθμολογία του ισχίου.

Μελέτη έδειξε οριστικά ότι ο οίστρος δεν επηρεάζει δυσμενώς τον δείκτη απόσπασης  ή οποιαδήποτε άλλη μέθοδο βαθμολογίας ισχίου, συμπεριλαμβανομένης της υποκειμενικά αναγνωσμένης μεθόδου με  τα ισχία σε έκταση. Ωστόσο, οι επιπτώσεις της εγκυμοσύνης στη βαθμολογία του ισχίου δεν έχουν μελετηθεί. Η ορμόνη ρελαξίνη παραμένει παρούσα έως και 8 εβδομάδες μετά την γέννα (αν και διαφέρει ανάλογα με τη φυλή). Δεν γνωρίζουμε καμία μελέτη που να περιγράφει εάν η ρελαξίνη έχει επίδραση στο DI ή σε οποιαδήποτε άλλη μέθοδο βαθμολογίας ισχίου, αλλά για να είμαστε στην ασφαλή πλευρά, συνιστούμε την αναμονή 8 εβδομάδων μετά τη γαλουχία ή 16 εβδομάδων μετά την γέννα πριν από τη δοκιμή χαλαρότητας ισχίου.

( Hassinger KA, Smith GK, Conzemius HM, Hill CM και Gregor TP. Επίδραση του κύκλου οίστρου στην χαλαρότητα άρθρωσης ισχίου, Vet Comp Ortho Traum, 1997; 10: 69-74.)

9. Επαναληψιμότητα της τεχνικής από τους πιστοποιημένους εξεταστες (Dr Μιλτιάδης Μάρκου):

Μελέτες έχουν δείξει ότι η μέθοδος PennHIP έχει πολύ υψηλό βαθμό αναπαραγωγιμότητας μεταξύ των εξεταστών. Με άλλα λόγια, ο σκύλος θα πρέπει να έχει παρόμοιες βαθμολογίες δείκτη απόσπασης ανεξάρτητα από το ποιός κτηνίατρος με πιστοποίηση PennHIP εκτελεί τις ακτινογραφίες. Αυτός ο υψηλός βαθμός συνοχής οφείλεται στην βιομηχανική της άρθρωσης του ισχίου του σκύλου και στην εκπαίδευση διασφάλισης ποιότητας που πρέπει να ολοκληρώσουν επιτυχώς όλοι οι κτηνίατροι του δικτύου PennHIP.

(Smith GK, LaFond E, Heyman SJ, Cofone MA και Gregor TP. Βιομηχανική μελέτη της παθητικής χαλαρότητας της άρθρωσης ισχίου του σκύλου, Am J Vet Res, 1997; 58: 1078-1082. και Smith GK, LaFond E και Gregor TP. Επαναληψιμότητα μεταξύ των εξεταστών των δεικτών απόσπασης αρθρώσεων του ισχίου σε σκύλους, Am J Vet Res, 1997; 58: 1076-1077.)

10. Γάτες και δυσπλασία ισχίου:

Γνωρίζατε ότι οι γάτες μπορούν να εμφανίσουν δυσπλασία ισχίου; Όπως και στους σκύλους, ο δείκτης απόσπασης συσχετίζεται με την οστεοαρθρίτιδα. Όσο μεγαλύτερος είναι ο δείκτης απόσπασης, τόσο πιθανότερο είναι μια γάτα να αναπτύξει οστεοαρθρίτιδα. Ωστόσο, πρέπει να διεξαχθούν περαιτέρω μελέτες για να προσδιοριστεί πόσο καλά οι γάτες ανέχονται αυτή την χαλαρότητα.

( Langenbach A, Giger U, Green P, Rhodes H, Gregor T, LaFond E και Smith G. Σχέση εκφυλιστικών αλλοιώσεων των αρθρώσεων ισχίου και χαλάρωση στη άρθρωση ισχίου μετρημένη με χρήση δείκτη απόσπασης και με μέτρηση της γωνίας Norberg σε μια ομάδα γατών. J Am Vet Med Assoc 199; 213: 1439-1443. και Murphy TP, Biery DN, Fordyce HH, Gregor TP, Shofer FS και Smith GK. Ακτινογραφικός επιπολασμός της δυσπλασίας του ισχίου σε 121 Maine Coon Cats, Proc 27th An Conf Vet Ortho Soc, Val dIsere, Γαλλία, 2000: σ. 53.)

11. Η δυσπλασία ισχίου μπορεί να εκδηλωθεί μετά τα 2 χρόνια και ο δείκτης απόσπασης προβλέπει την προδιάθεση με ακρίβεια:

Σε μια μοναδική μελέτη ολόκληρης της ζωής 48 Λαμπραντόρ μάθαμε πολλά για τη φυσική εξέλιξη της δυσπλασίας ισχίου. Το υπεξάρθρημα ισχίων, όπως προσδιορίστηκε στην ακτινογραφία με έκτεταμένα ισχία (OFA) εμφανίστηκε σε ηλικία 2 ετών. Η ακρίβεια της βαθμολογίας των κριτηρίων OFA ήταν κακή. Συγκεκριμένα, το 55% των σκύλων που βαθμολογήθηκαν «φυσιολογικά» σε ηλικία 2 ετών έγιναν ακτινογραφικά δυσπλαστικά μέχρι το τέλος της ζωής τους. Το 92% των σκύλων που βαθμολογήθηκε ως φυσιολογικό με βαθμολογία κριτηρίων OFA σε ηλικία 2 ετών ανέπτυξε  ιστοπαθολογική ΟΑ της δυσπλασίας ισχίου στο τέλος της ζωής του. Αντίθετα, το PennHIP DI σε ηλικία 2 ετών προέβλεψε ότι και τα 48 σκυλιά ήταν ευαίσθητα στην ΟΑ της δυσπλασίας ισχίου και κατά το φυσικό τέλος της ζωής τους, το 98% αυτών των σκύλων είχε ακτινογραφικά ή ιστοπαθολογικά στοιχεία ΟΑ.

( Smith GK, Lawler DF, Biery DN, Powers MY, Shofer F, Gregor TP, Karbe G, Evans RH και Kealy RD. Το χρονικό της ανάπτυξης δυσπλασίας του ισχίου σε μια ομάδα 48 Λαμπραντόρ που μελετήθηκαν σε όλη τους την ζωή, Vet Surg 2012; 41: 20-33.)

source AIS website

Θέλω να μάθω περισσότερα για την Pennhip

Για  περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την τεχνική καλέστε μας εδώ ή εδώ η εδώ. Μοναδικός πιστοποιημένος κτηνίατρος σε ολόκληρη την Ελλάδα από την Pennhip για να διενεργεί την τεχνική είναι ο Dr Μιλτιάδης Μάρκου.

Για περισσότερα ενδιαφέροντα άρθρα σχετικά με τον σκύλο δείτε εδώ, σχετικά με την γάτα δείτε εδώ και σχετικά με το κουνέλι δείτε εδώ.